Mantelzorgers met een hoofdletter M!

Vorig jaar werd ik gevraagd om voor mensen uit een naburig dorp een uitvaartofferte te maken. Enkele sobere  wensen waren opgeschreven. Nadat ik de offerte gemaakt had, werd ik uitgenodigd om eens langs te komen voor wat uitleg.
Het ging om een 93-jarige vrouw die nog zelfstandig in de stad woonde, maar nagenoeg niemand meer om zich heen had. Een nichtje bezocht haar wel eens. Maar het meeste werd gedaan door de mevrouw die me uitgenodigd had. Dat bleek het buurmeisje van heel vroeger te zijn. Zij en haar man deden haar financiën en nog veel meer, terwijl zij zelf ook niet meer de jongsten waren en er best ver vandaan woonden.
Er was geen geld, maar gelukkig wel een kleine uitvaartverzekering, een typisch geval van "stille armoede". Het liefst wilde ze via de kerk begraven worden en bijgezet worden bij haar man, waar eerder per abuis haar tweelingzus bijgezet is geweest! Verder moest alles op basis van kosten, want het was erg belangrijk om binnen de uitkering van de polis te blijven.
Ik vond het zo bijzonder dat deze lieve mensen er zo mee begaan waren, terwijl mevrouw toch niet de gemakkelijkste in omgang was geweest. Waarschijnlijk omdat ze erg veel meegemaakt en te verduren had gehad. Het heeft haar wel erg eenzaam gemaakt.
Ik ermee aan de slag! De begraafplaatsbeheerder (een bekende) gevraagd het graf te peilen, en de vraag of mevrouw bijgezet mocht worden. Gelukkig lag er geen grafmonument op. Mijnheer pastoor gebeld en gevraagd voor een coulanceregeling. Een week later kreeg ik de uitslag:
- Ik kreeg toestemming bij te plaatsen, terwijl daar nergens 3 diep begraven wordt! De begraafplaatsbeheerder snapte het ook niet, maar volgens de peiling mocht het (om het foutje van haar tweelingzus goed te maken?).
- De kerk was gratis!! Omdat er anders gecremeerd ging worden vanwege de kosten, dat gaf de doorslag (aversie bij veel pastoors). Maar de pastoor zou niet mee naar de begraafplaats gaan.

Niet veel later overleed mevrouw en we hebben haar weliswaar een sobere, maar hele mooie, bijzondere en respectvolle uitvaart kunnen geven. We kregen van een aantal buurtbewoners méér hulp en aandacht dan we hadden verwacht.
Bij het graf heb ikzelf de aanwezigen toegesproken; dat je op twee manieren aan "stille armoede" kunt lijden. Een die je voelt in je portemonnee, de meest bekende. Maar er is er ook eentje die je treft in je ziel. Zij had ze beide te verduren!
Maar gelukkig zijn er nog zulke liefdevolle mensen op deze wereld, die er voor zorgen dat alles goed komt. Mantelzorgers met een hoofdletter M, die dan ook nog eens erg dankbaar zijn als je iets voor hen doet!
Chapeau!

Reacties